Serengeti Park

25 Sierpień

Powoli zbliżamy się do półmetka naszych wakacji. Pierwszy pełen dzień w Serengeti Park. Jak zwykle po śniadaniu wyjeżdżamy gotowi na spotkanie nowej przygody.  Natychmiast wpadamy na różne gromady zwierząt. Dzisiaj mamy jednak trochę inny cel. A jest nim dotarcie do wielkiej wędrówki zwierząt. Jesteśmy trochę spóźnieni, bo większość antylop, zebr opuściła już Tanzanie i są w Kenii, ale mamy nadzieje na złapanie przynajmniej ich końcówki.

     Duże stada zebr, antylop i żyraf pasie się na okolicznych terenach

 

 ale my stajemy się już wybredni. Chcemy coś nowego, chcemy więcej. W dalszej części mijamy hieny, sępy. Przechodzą obok piękne antylopy Topi.

 

     Dojeżdżamy do małego mostu. Przed nami jest jeden Jeep a przed nim dwa słonie. Jeden stoi częściowo na drodze.

Przyglądamy się przez chwilę a po kilku minutach samochód przed nami rusza wolno do przodu i zbliża się na odległość kilku metrów do słonia. My zaraz za nim. Okazało się to wyzwaniem dla słonia. Wyszedł na środek drogi, odwrócił się w naszą stronę i pokazywał niezadowolenie. Niestety, nie wszystko mam na zdjęciach, bo robiłem film.

Podniesiona trąba, poruszanie uszami i jego potężny ryk to ostrzeżenie, że weszliśmy na jego terytorium. Potem rusza w stronę samochodu przed nami. Ten wrzuca natychmiast wsteczny bieg i cofa się, ale nie daleko, bo my blokujemy mu drogę. Na szczęście słoń się zatrzymuje zaraz przed nim. Stoi tam chwilkę i chyba zadowolony, że pokazał kto tu jest królem, wolno odwraca się i odchodzi.

    Turyści z przodu musieli być trochę wystraszeni. Nasze samochody nie mają dachów, więc można stać i oglądać wszystko swobodnie, czy robić zdjęcia. W chwili kiedy słoń ruszył w ich stronę, wszyscy zniknęli wewnątrz. Nieraz tylko pokazywała się dłoń z aparatem fotograficznym i ktoś cykał zdjęcia ale na ślepo nie wiedząc co jest w obiektywie.

    Następnie zatrzymujemy się przy brzegu rzeki. Możemy tu wyjść i pospacerować. 

Stoimy na skarpie skąd dobrze widać olbrzymie stado hipopotamów.
Wiele śpi, inne się bawią, nurkują

a także walczą ze sobą, ale można łatwo zauważyć, że to też tylko zabawa.

 Urządzają nam jednak wspaniałe widowisko. W oddali na brzegach leżą olbrzymie krokodyle. Spotykamy też tutaj bardzo rzadki okaz pod ochroną, młodą parę z Warszawy.

    Przejeżdżamy granice parku i skręcamy w boczną drogę. Mamy szczęście.  Przed nami olbrzymie stado zebr, które idą wspólnie z antylopami Gnu. Są ich setki, jak nie tysiące. Trudno to złapać na kamerze, bo rozsypane są po całym terenie.

Seweryn opowiada nam o powodach tej wędrówki. Dowiadujemy się, że zebry idą za antylopami, bo te mają specjalny zmysł i wyczuwają zielone tereny i wodę.  Żywią się też inną trawą niż antylopy, więc nikt nikomu nie zawadza.

    Po kilkunastu minutach jazdy trafiamy na antylopy. Po zbliżeniu się, wpadają w panikę. Jedne się zatrzymują, inne zaczynają szybko biec. Wjeżdżamy w ich centrum.  Z każdej strony tysiące antylop.

Trudno by to było zliczyć, ale na pewno kilkadziesiąt tysięcy. Wreszcie zobaczyłem to co chciałem. Mogę postawić następny znaczek zaliczenia czegoś z mojej listy.

      Niesamowity widok. Przechodzą tak tysiące kilometrów i grupa ta powiększa się z czasem.  Oglądałem to przez pewien czas aż się nasyciłem i po tym postanowiliśmy zatrzymać się na lunch.

     Siadamy na kocu, pod wielką akacją, które bardzo różnią się od naszych.

Wokół nas widać pasące się zebry, bawoły, antylopy. Oddychamy cudownym powietrzem afrykańskich stepów i przyglądając się przyrodzie i zwierzętom, wcinamy nasze wcześniej przygotowane jedzenie.

     Znów w drogę.  Przebijamy się przez następną grupę z tej wielkiej wędrówki. Później trochę się zgubiliśmy. Seweryn wraca trochę na wyczucie. Przejeżdżamy przez biedne wioski. Widzimy ludzi produkujących cegły.

Drogę zagradza nam stado bydła domowego. Musimy za nimi jechać przez pewien czas, do momentu kiedy zeszły nam z drogi.

Z domów wybiegają dzieci, machają rękami i proszą o coś. Rozdajemy im wszystko co mamy. Czekoladki, jabłka a nawet jogurt.

Uśmiechają się szczęśliwe i dziękują.

    Przejeżdżamy a raczej przeprawiamy się przez kilka rzeczek. Samochody po prostu wjeżdżają w wodę.

A krokodyle czekają spokojnie na jakąś pomyłkę.

 

Znów antylopy, małpy, ptaki, hieny. Dziewczyny chcą wracać żeby trochę odpocząć na basenie. Seweryn jednak mówi, że słyszał, że w pobliżu spotkano lwy. Godzimy się i zaczynamy pędzić w tym kierunku. Kiedy dojeżdżamy do tego miejsca, spotykamy przynajmniej 10 samochodów ustawionych w duże koło. Lwy (lew i lwica) siedzą po środku. Przypatrujemy się im. W  pewnej chwili wstają i przechodzą między ciasno ustawionymi samochodami.
 

 

Szybko objeżdżamy to kółko i zatrzymujemy się po drugiej stronie. Lwica rozkłada się i zamyka oczy, a lew próbuje się do niej dobrać.

Lwica widocznie nie ma ochoty. Prawdopodobnie ma ból głowy, może okres albo jest zmęczona (skąd my to znamy?) i nie zwraca na to uwagi. Lew wie, że bez pozwolenia nic nie zrobi, więc rezygnuje i kładzie się obok. Tutaj mamy przewagę nad lwami bo nam zawsze zostaje kolega i piwo!

     Decydujemy się wracać. Wymijając samochody zakopujemy się w piachu. Seweryn próbuje i koła wyjąc, kręcą się w jednym miejscu. Zaniepokoiło to lwy. Podnoszą się i robią groźne miny.

Po chwili rezygnują i zaczynają się oddalać.

    My po wielu próbach wydobywamy się z tej pułapki i zaczynamy powrót. Teraz już prosto do hotelu. Znów się zachmurzyło, ale nie pada.

     Już w hotelu idziemy najpierw na kawę a po tym do naszego domku.

Dobija godzina 7:30 i czas iść na obiad. Ponieważ jest już zupełnie ciemno, dzwonimy na portiernie, żeby wysłali kogoś kto nas doprowadzi do restauracji.

W połowie drogi przewodnik daje nam znak zatrzymania się. Po lewej stronie wylatuje antylopa madoqua.

Jest to najmniejsza z antylop, wielkości średniego psa. Dziwnie się zachowuje. Strażnik mówi, że jej zachowanie wskazuje na jakieś niebezpieczeństwo. Faktycznie. Przed nami przesuwa się  4-metrowy wąż pyton. Przyglądamy się, bo antylopa jest nim bardzo zainteresowana. Przyskakuje co chwila do głowy węża. Wygląda jakby się bawiła.

     Znów telefon strażnika o przysłanie pomocy. Pojawiają się ludzie, którzy mają przegonić pytona z naszego terenu.  Idziemy na obiad. Ja chcę zamówić węża, ale nie mieli.

   Po tym oczywiście powrót i do łóżka spać.