Powracam do zwiedzania świata. Między najciekawszymi do odwiedzenia krajami nie może zabraknąć Ameryki. Ponieważ jest tu niezliczona ilość atrakcji, muszę to podzielić na pojedyńcze Stany. I zacznę od najciekawszych dla mnie a zarazem chyba najpiękniejszych. Terenów południowej Ameryki. Pierwszy z nich to Utah.
Wyjątkowe formacje skalne, rozległe płaskowyże i wysokie góry. W stanie Utah znajdziesz to wszędzie. Stan ma dwanaście parków narodowych i 41 parków stanowych. W rezultacie około 65 procent Utah składa się z obszarów chronionych. Imponujący procent…
Utah jest pełen gór, wąwozów, kanionów i innych specjalnych zjawisk przyrodniczych. Chcesz zobaczyć wszystko z samochodu? Potrzebna jest jedna podróż, która łączy to wszystko. Autostrada 12 jest również nazywana All-American Road. To fantastyczna trasa z Banguitch do Torrey. Przejeżdżasz przez całkowicie odizolowany krajobraz. Oszałamiające kaniony, imponujące doliny, piękne płaskowyże… Wszystko to widać z autostrady 12. Filmik nie jest z drogi 12 ale tak jedzie sie po Utah.
Kanion Bryce nie jest pojedynczym kanionem, ale serią naturalnych amfiteatrów lub misek, wyrzeźbionych na krawędzi wysokiego płaskowyżu. Najbardziej znanym z nich jest amfiteatr Bryce, wypełniony nieregularnie erodowanymi iglicami skał zwanymi hoodoos. Istnieją one na każdym kontynencie, ale tutaj jest największe skupisko występujące w dowolnym miejscu na Ziemi. Być może każdy odwiedzający park spędzi co najmniej trochę czasu, podziwiając cztery główne punkty widokowe, znajdujące się w pierwszych kilku milach parku: Bryce Point, Inspiration Point, Sunset Point i Sunrise Point. Nie będę przechodził przez każde z tych miejsc osobno, bo jest tego za dużo. Zamieszczę tylko zdjęcia z niektórych z nich.
W pobliżu Bryce jest następne przepiękne miejsce, Zion Park.
Rzeka Virgin, przepływając przez piaskowiec w drodze do domu, zabierając ze sobą skały i kamyki, poszerzyła i zmieniła tereny na te co teraz określają Zion Park. Intensywność kolorów - żywy rubin skał, czysty szafir nieba, szmaragd trawy - czynią Park Narodowy Zion skarbem Zachodu.
Pierwszy park narodowy Utah, Zion, oferuje piesze wędrówki, biwakowanie, wędrówki z plecakiem, wspinaczkę i wiele innych atrakcji, dzięki czemu jest popularnym miejscem wypoczynku letniego dla rodzin i poszukiwaczy przygód.
Droga w Zion Canyon ma 6,7 km długości i kończy się w Świątyni Sinawava, której nazwa pochodzi od boga kojota Indian Paiute. Kanion staje się coraz bardziej wąski w pobliżu Świątyni, a szlak wędrowny prowadzi do ujścia Narrows, wąwozu o szerokości zaledwie 7 metrów i wysokości do 610 metrów. Droga Zion Canyon jest obsługiwana przez bezpłatny autobus od początku kwietnia do końca października oraz przez prywatne pojazdy w pozostałe miesiące roku.
Oprócz głównych parkingów i oznaczonych miejsc, zatrzymać sie można w dowolnym i pospacerować po tych terenach. To było dla mnie ciekawsze niż te główne, wypełnione przez turystów. Tak wygląda ten park.
Różni się bardzo od pozostałych. Wszystkie inne to wąwozy wypłukane prze rzeki a tutaj to płaskie tereny na których Bóg bawił się jak w piaskownicy, stawiając babki, tylko o różnych kształtach. Także stworzone przez przepływające wody, tylko trwało to dłużej i trochę inaczej. Te wystające skały to pozostałości dawnych terenów.
14-kilometrowa droga poprowadzi Cię przez najważniejsze wystające skały o dziwnych nazwach: rękawiczki, trzy siostry, punkt Johna Forda, słup totemu, Yei Bi Chai, ucho wiatru. Wiele terenów w Utah, Arizonie, należy do tamtejszych Indian. Tereny te są więc zagrodzone i niedostępne. Można jednak za opłatą, wynająć jednego z nich i wtedy można dostać sie do wielu niedostępnych dla regularnych turystów.
Zdjęcia z miejsc dostępnych dla każdego.
I kilka które można obejrzeć tylko przy pozwoleniu od Indian
Hunt’s Mesa
Mystery Valley
Czy Lower Monument Valley
Wielkie Jezioro Słone, które graniczy ze stolicą stanu, Salt Lake City, jest słone, ponieważ jego rzeki dopływowe nieustannie transportują niewielkie ilości soli rozpuszczonej z otaczających je skał. Gdy woda dotrze do Wielkiego Jeziora Słonego, odparuje w cieple, pozostawiając za sobą sól. Dodatkowo jezioro nie ma żadnych wylotów, aby wypuścić część słonej wody. Jezioro ma 120 kilometrów długości i 56 szerokości a rozciąga się na wielu płaskich basenach. To wszystko, co pozostało z ostatniego jeziora epoki lodowcowej, Lake Bonneville. Przypomnienia starożytnego jeziora można zobaczyć na tarasach wyrytych na linii brzegowej dawnego jeziora. Zmiany klimatu spowodowały, że starożytne jezioro osiągnęło poziom dzisiejszego Salt Lake. Jezioro jest zbyt słone dla ryb i mogą w nim mieszkać tylko niektóre glony i krewetki solankowe.
Stworzony miliony lat temu, gdy rzeka wycięła go na głębokość ponad 300 metrów, podczas gdy w tym samym czasie otaczający teren powoli zaczął się podnosić.
W parku nie ma tras rowerowych ani szlaków turystycznych. Ale widoki w tym jednym miejscu wystarczają na zaspokojenie większości apetytów na piękne widoki.
