Po wakacjach praca na pełnym biegu. Nistety przyniosło to idiotyczny wypadek. Mam podwykonawcę, który nie wywiązuje się z zobowiązań. Oprócz tego jego brygadzista jest bardzo aroganckim facetem.
Dzisiaj znów mieliśmy spięcie. Siedziałem w samochodzie i po jego ataku, zdenerwowany wyszedłem na zewnątrz. Niestety, samochód był dalej na wstecznym biegu. Krok na zewnątrz i wiedziałem, że jest problem. Probówałem wskoczyć z powrotem do środka. Potknąłem się i upadłem, uderzając głową w betonową drogę.
Drzwi były otwarte, więc pociągnęły mnie po betonie. Skręciłem się tak, że przedostałem się pod nimi ale przednie koło, przejechało mi po nodze. To tyle o złych wiadomościach.
Dobra to oprócz strachu, prawie nic mi się nie stało. Podrapane z siniakami plecy i guz na głowie ale najważniejsze, kości jeszcze na tyle silne, że nic nie pękło.
No i małe wgniecenie w samochodzie, który wylądował na nowo zbudowanej, betonowej barierze. Dobrze, że to skończone, bo inaczej mógł spaść na ulicę! Teraz zdycham na kanapie. Jutro trzeba iść do pracy. Dzisiaj bez zdjęć. Wielu by się bardzo ucieszyło ogladajac mnie w tej sytuacji.
A dla rozbawienia, fajny kawał, który niedawno usłyszałem.
Deszcz, chłód, burza straszliwa. W końcu zatrzymuje się piękna blondyna w czerwonym ferrari i zabiera zakonnice.
Ta szczęśliwa stara się nawiązać rozmowę:
- Piękne auto, pewnie ma pani wspaniałą posadę, skoro stać panią na taki wóz.
- Nie, to mój trzeci kochanek mi je kupił.
- Jak to, nie ma pani męża?
- Nie, żyję w wolnych związkach, lepiej na tym wychodzę, np. to futro na tylnym siedzeniu dostałam od innego kochanka, a ta piękna biżuteria - ta jest od jeszcze innego.
W końcu dojeżdżają do klasztoru, zakonnica wysiada smutna, bo jej życie jest takie szare, ale tłumaczy sobie że wybrała życie klasztorne więc tak musi być.
Około 22 zakonnica zmówiła wieczorny pacierz i kładzie się do łóżka, nagle ktoś puka do drzwi:
- Puk, puk!
- Kto tam?
- To ja... ksiądz Antoni... [szeptem]
A zakonnica na to:
- W dupę sobie wsadź te swoje bombonierki!
