15-ta rocznica 11-go września

        Jutro jest następna rocznica 11 września. Dla większości to 15 lat, dla mnie trochę mniej. Dzień w którym się wydarzył atak na WTC przedłużony był o wiele miesięcy. Dni które spędziłem przy odgruzowywaniu Strefy Zero. Wiele z nich była spokojna, wypełniona pracą, inne przynosiły dramatyczne chwile, w których odkrywaliśmy zwłoki tych którzy tam zginęli. Dla większości, dzień ten jest smutnym wspomnieniem najtragiczniejszego dnia w historii tego kraju. Dla mnie są to chwile o których próbuję zapomnieć i usuwam je z mojej pamięci. Nikt nigdy nie zrozumie tych co przeżywają inni takie chwile. Bo jak można nawet zbliżyć się to ludzi co przeżyli horror drugiej wojny światowej, dla tych którzy przeszli przez obozy koncentracyjne. Ludzie potrafią zapominać, blokować wspomnienia z tych dni. Ci mają łatwiej. Potrafią z tym żyć. Są też tacy, których obrazy przeżytych chwil prześladują przez całe życie. Wielu nie potrafi tak egzystować i kończy swoje życie.

     Ja jestem z tych szczęśliwych, którzy to potrafią. Wszystko to co tam oglądałem zostało odsunięte w zakamarki mojej pamięci. Jeżeli o tym myślę, to widzę to przez zamgloną szybę. Zdarzają się jednak chwile, kiedy obrazy wracają bardzo wyraźne. Nie są to przyjemne momenty. 

    Minęło tyle lat, a ja jeszcze nie zdecydowałem się na wejście do budynków Muzeum WTC. Nieraz myślę, że warto by było tam zajść. Jest tam przecież dziesiątki przedmiotów ze Strefy Zero które ja wydobyłem i uratowałem. Jedyna ocała szyba z 82-ego drugiego piętra, stoi w jego centrum. Razem z opisaną historią jej wydobycia i przechowania a także moim nazwiskiem. Podobno raz na kilka tygodni, jakiś mężczyzna opowiada dokładnie jej historię. Nie wiem jak dokładnie, bo nigdy mu jej nie przekazałem.

      Dzisiaj byłem na placu przed nową Freedom Tower, gdzie spotkałem ekipę Telewizji Polskiej. Tam też udzieliłem krótkiego wywiadu. Z tego co wiem ma być to nadane w głównym wydaniu wiadomości, w niedzielę wieczorem (jutro, 11 września), oczywiście program TVP 1.

To jest jedyna okazja, przy której udaję się w to miejsce. Chyba, że odwiedza mnie rodzina i razem tam dojeżdżamy. Mimo wszystko zwiedzają je sami a ja wyczekuję na zewnątrz.

    Także dzisiaj. Zaraz po rozmowach, wróciłem do domu. Jutro dzień ten, jak każdą inną rocznicę, będę spędzał spokojnie w gronie mojej rodziny. Wspomnę o tych którzy tam zginęli, życząc wszystkim innym, żeby nigdy nie musieli takich dni przeżywać. Szczęśliwy, że nie przydażyło się to nikomu z moich bliskich.