O niczym

    Następna impreza minęła w poprzednią sobotę. Bawiliśmy się dobrze do 2-ej w nocy przy pięknej letniej pogodzie. Nawet w godzinach nocnych było gorąco a już przy tańcach, wszyscy spływali potem. Ale też było przy czym bo zabawa była znakomita.

     W pozostałą część weekendu, naprawiałem i wymieniałem oświetlenie ogrodu. A jest co naprawiać, bo mam zainstalowanych olbrzymia ilość przeróżnych świateł. Dwa wolne dni przeminęły w mgnieniu oka i po tej pracy, wieczorem w niedzielę, musiałem wygrzać stare kości i mięśnie w jaquzzi, bo trochę zalały się kwasem mlecznym. Może trzeba pomyśleć  o codziennej gimnastyce a może przestać pracować i ograniczyć się do pracy zawodowej i oglądania telewizji. Ta druga myśl chyba mi lepiej odpowiada.

    Nic innego się nie dzieje i można pisać tylko o wspomnieniach lub o tym co się dzieje u innych. Dzisiaj więc załączę kilka zabawnych materiałów, które kiedyś otrzymałem od znajomych. Pierwszy to filmik ze znaną piosenką ale z innym podkładem i umieszczonym na youtube. Komentarze niepotrzebne. Lepsze to niż ich wojny. A kto z tych grup lepiej to zatańczył?

    Druga rzecz to artykuł umieszczony przez JoeMonster.org a przekopiuje tu calosc:

Dlaczego w Polsce nie ma terrorystów? 10 powodów

Poczta Polska zgubi listy z wąglikiem

Listy z wąglikiem to może i nie najnowszy krzyk terrorystycznej mody, ale po co zmieniać coś, co działa? Rzecz w tym, że w Polsce nie ma prawa zadziałać. Poczta Polska potrzebuje aż czterech dni na dostarczenie listu na drugi koniec wsi, a i tak nie ma gwarancji, że nie zgubi go gdzieś po drodze. Po uprzednim sprawdzeniu, czy aby na pewno nikt nie dołączył do przesyłki kilku dolarów. W końcu panie na poczcie też są potrzebujące!

Torba z bombą zostawiona na dworcu zniknie w pół minuty

Ile trzeba, żeby podłożyć bombę w metrze? Może minutę? Najwyżej kilka. Są tylko dwa problemy. Po pierwsze, trzeba by mieć metro, a nie pół. Po drugie, niech ktoś spróbuje choć na moment spuścić z oka plecak... Nawet te - wydawałoby się - pilnowane potrafią z Dworca Centralnego zniknąć w kilka sekund, a co dopiero pozostawione same sobie... Zanim bomba zdąży wybuchnąć, plecak już dawno będzie opróżniony z wszelkich kosztowności i porzucony gdzieś w polu.

Samolot może walnąć najwyżej w Pałac Kultury

Dużo bardziej nowoczesne są zamachy samolotowe. Tylko w co by tu walnąć? Jedynym kandydatem wydaje się Pałac Kultury i Nauki, jednak jego pochodzenie podaje w wątpliwość, czy wtedy aby na pewno byłby to zamach na Polskę. Co zamiast Pałacu? Jest jeszcze Sejm przy Wiejskiej, ale wtedy zamiast żałoby ogłosilibyśmy święto narodowe i tańczylibyśmy na ulicach. Samolot więc odpada.

Jeśli porwą polityka, tylko się ucieszymy

Odpadają też porwania. Jeśli terroryści porwą polityka, nikomu nie będzie żal. Zamiast wpłacić okup, prędzej dorzucimy mu kilku towarzyszy. Jeśli porwą bardzo bogatego przedsiębiorcę, też raczej się nie zmartwimy. Krzyż na drogę i przyślij pocztówkę. Ot, narodowa solidarność klasy pracującej.

Nikt nie spuści muzułmanina z oczu na dłużej niż pięć sekund

Muzułmanie w Polsce nie mają łatwego życia - i bardzo dobrze. Na każdym rogu może czekać na nich łomot od dresowych obrońców wiary chrześcijańskiej, co samo w sobie być może i byłoby złe, gdyby nie doświadczenia innych krajów, w których muzułmanie rozpanoszyli się ponad wszelką miarę. A potem nieważne, że 95% katolików i 5% muzułmanów - to my się musimy podporządkować, żeby przypadkiem nie urazić jakiegoś turbany. Bo inaczej wysadzi nam chałupę i zgwałci córkę/syna/kozę.

Samochód-pułapka zostanie uwieczniony na 15 zdjęciach z fotoradarów (albo wybuchnie w pierwszej dziurze)

Państwo dba o nasze bezpieczeństwo. A zwłaszcza bezpieczeństwo naszych funduszy - stąd też fotoradar na każdym rogu upewniający się, że kiedy akurat jedziemy o 15 km/h za szybko (bo droga pusta i szeroka), nikt nie kradnie nam portfela. Ewentualni terroryści w samochodzie-pułapce natychmiast zostaliby namierzeni i zidentyfikowani. A jeśli nawet nie, to bardzo prawdopodobne, że bomba w samochodzie-pułapce i tak wybuchnie pod wpływem wstrząsów po przejechaniu którąkolwiek polską drogą.

Jesteśmy nietolerancyjni

Nie jesteśmy tolerancyjnym narodem, co ma swoje zalety - mimo że ekstremalne i ekstremistyczne mniejszości chciałyby narzucać nam swoje zdanie, Polska i tak póki co odpiera ataki. Niechęć do wszelkiej inności sprawia, że odmieńcom - nieważne pod jakim względem - naprawdę trudno u nas pozostać niezauważonym.

Świetnie działający antyterroryści

Nasi antyterroryści nie mają sobie równych w całym świecie. Albo udaremnią zamach, albo pomogą któremuś z naczelnych redaktorów gazet w dochowaniu tajemnicy dziennikarskiej. Jak nie mają akurat żadnego zamachu do udaremnienia, to sami zamach sprowokują - zapewne by nie wyjść z wprawy - wykorzystując nie do końca świadomą własnych poczynań ofiarę, która kiedyś napomknęła, że chętnie wysadziłaby Sejm. Czyli niczym nie różni się od pozostałych 38 milionów Polaków.

Jesteśmy kompletnie nieprzewidywalni

Każdy zamach terrorystyczny przynajmniej w teorii wymaga mniejszego lub większego przygotowania. W Polsce o to trudno - bo jesteśmy jako naród totalnie nieprzewidywalni. Nasza pomysłowość nieraz zaskakuje nawet nas samych, a co dopiero przedstawicieli innych kultur. W jednych sprawach potrafimy się zmobilizować, do działania w innych nie przekonałaby nas nawet armata przytknięta do skroni.

Zamach w Polsce i tak nic nie da

I jeszcze jedno, być może najważniejsze - po jaką cholerę ktokolwiek miałby atakować Polskę? W kwestii polityki i tak zachowujemy się tak, jak nam Berlin i Bruksela łaskawie pozwolą, nie mamy silnej gospodarki ani nawet argumentów, którymi moglibyśmy wydatnie oddziaływać na inne państwa. Co jak co, Polska terrorystom zwyczajnie się nie opłaca.

Dzień Wszystkich Świętych

    Dzięcioł wrócił!!!

Niestety, po dłuższym czasie mój koszmar wraca. Wczoraj przyłapałem go na tej samej kolumnie wejściowej. Jest już jedna duża i kilka małych dziurek. To jest ten sam okres w którym robi on nam najwięcej szkody. Ponownie będę musiał z nim walczyć. To jest mój własny terrorysta i chociaż wypowiedziałem mu wojnę, nie potrafię dać sobie z nim rady.

     Kilka ciekawych wiadomości z naszej strony.                                                                                     Najciekawsza to problem pana Dale Decker. Może niejeden będzie mu zazdrościł, ale wygląda na to, że on już dawno przestał się z tego cieszyć. Dwa lata temu, w drodze do szpitala z problemem przesuniętego dysku w kręgosłupie, dostał kilkakrotnie, bez powodu, erekcji i miał 5 razy orgazm. Od tego czasu powtarza się to codziennie, tylko że troszkę częściej, bo aż do 100 razy dziennie. Zdarza się to bez kontroli, czyli może być na zakupach, w kościele, tańcząc z partnerką. Resztę sami sobie możecie wyobrazić. Ciekawi mnie tylko, czemu na zdjęciu jego żona jest taka uśmiechnięta!

    Wielu dziwiło się, że nie baliśmy się pojechać miedzy dzikie zwierzęta. Powtarzałem nie raz, że jak ma się pecha, to coś głupiego może stać się w najbezpieczniejszym miejscu. Wygląda na to że miałem rację. Przedwczoraj u nas w New Jersey, czarny niedźwiedź zabił młodego człowieka, który był ze znajomymi na spacerze po górkach. Po spotkaniu niedźwiedzia, wszyscy zaczęli uciekać. Kiedy zebrali się ponownie, jednego brakowało. Policja odnalazła go już nieżywego a niedźwiedź kręcił się w okolicy. Już się nie kręci!  Został zastrzelony.

   W Nowym Jorku, zebrało się setki tysięcy najporządniejszych amerykanów, żeby protestować przeciwko globalnemu ociepleniu, kapitalizmowi i zanieczyszczaniu naszej planety. Wspaniali ludzie. Trzeba ich tylko podziwiać.   Ale mam kilka pytań. Kim oni są tak naprawdę. Niektórzy siedzą tu przez kilka tygodni i więcej. Czy oni maja prace? Może poświecili swoje kilkuletnie wakacje, żeby tu być i zaprotestować. A może to są sfrustrowani bezrobotni, którzy w ten sposób wyrzucają swoje prywatne niepowodzenia i zwalają winę na innych. A może po prostu, ktoś im płaci, żeby tu być?

   Jeżeli są tak bardzo przeciwko kapitalizmowi i nowym technologiom, to czemu co drugi z nich nakręca swoje protesty na I-phonach. Powinni je poniszczyć i przyjść z tymi starymi na korbkę.

    Jeżeli są tak przeciwko zanieczyszczaniu, to czemu po ich protestach, dziesiątki śmieciarek i setki ludzi musi po nich sprzątać?

 Dzisiaj jest pierwszy dzień jesieni i choć to też piękny sezon, to smutno jest pożegnać lato. Zbliżają się święta i pierwsze ważne to Dzień Wszystkich Świętych. Jedno z najważniejszych polskich uroczystości, poświęcone odwiedzinom na cmentarzach i grobach najbliższych.

    Święto ustanowione w VII wieku przez papieża Grzegorza III-go i początkowo obchodzono je 13 maja a przeniesione na obecny 1 listopada w VIII wieku przez Grzegorza IV.  Dawniej wierzono, że dusze które nie dostały się do nieba ani piekła, czyli są w czyśćcu, przechadzają się miedzy żywymi.

W Polsce, zgodnie z nauka kościoła katolickiego, jest to uroczystość tych którzy są zbawieni i cieszą się wieczna szczęśliwością w niebie. Wieczorem polskie miasta i wioski rozbłyskują światłami setek tysięcy zniczy.

    Przetrwały u nas także obchody wiary pogańskiej, szczególnie na ziemiach wschodnich. Dziady – wywodzący się z przedchrześcijańskich obrzędów Słowian i Bałtów, obchodzonych ku czci dusz niespokojnych, niebezpiecznych dla człowieka.  W wielu wsiach nadal ofiaruje się pokutującym jadło, napitek, by uśmierzyć ich gniew i zapewnić im komfort w drodze do nieba. Przetrwała też tradycja biesiadowania przy potrawach z chleba, jajek i miodu. Łyżki, która upadła na ziemię, nie podnosi się wierząc, że wyrwał ją wygłodniały zmarły.

     Dzień drugiego listopada, to święto wprowadzone w 993 roku, Dzień Zaduszny. Miało zastąpić pogańskie praktyki ku czci zmarłych.

A co obchodzą w innych krajach.

MEKSYK

Meksykański El Dia de Muertos, czyli nasz Dzień Zmarłych, obchodzony jest przez dwa dni. 1 listopad to El Dia de Inocentos czyli Dzień Niewiniątek a 2 listopad to Dzień Zaduszny poświęcony dorosłym zmarłym. W odróżnieniu do naszych świąt, obchodzą je w nastroju wesołości. Meksykanie odwiedzają groby, podobnie jak my kładą kwiaty i znicze, ale także żywność. Dary sklada się również na ołtarzach domowych, urządzanych w celu przyciągania dusz zmarłych. Zdobi się je kwiatami, świeżymi owocami, kadzidłami, kolorowo ubranymi szkieletami i zdjęciami tych którzy od nas odeszli.

    Przy ołtarzu spożywa się El Pan de Muertos, czyli chleb zmarłych. Jest on specjalnie wypiekany na ta okazje i w różnych kształtach, np. czaszek, kości lub zwierząt.  Zjada się także Calaveras de Azucar, czyli czaszki zrobione z cukru. Wszystko to ma nam przypominać, że śmierć nie jest końcem a raczej początkiem następnego cyklu życia.

CHINY

Maja oni kilka świąt związanych ze zmarłymi m.in. Święto Przodków i Święto Głodnych Duchów. Katolicy obchodzą Wszystkich Świętych. W Święto Przodków, Qingming Jie, wszyscy zbierają się na cmentarzach i pośród duszącego dymu kadzideł, składają dary przodkom, aby zapewnić sobie ich przychylność. Tłumy ludzi wynosi prochy członków rodziny z budynków i kladzie je na rozstawionych stołach. Kładą tam również wszystkie podarki takie jak kwiaty, pieczone kaczki, miski ryżu, świeże jabłka. 

Według ich wierzeń, zmarli maja takie same potrzeby jak żywi ludzie. Cmentarze w tym kraju wyglądają trochę inaczej niż nasze. W pomieszczeniach przypominających bibliotekę, ustawione są skrzynki i kamienne urny z prochami zmarłych. 

Każda z tych skrzynek, leży na regałach w osobnej przegródce. Żeby przekazać zmarłym podarki, trzeba je spalić, bo w ten sposób przechodzą w ich świat. W wielu miejscach jest to zakazane, wiec rodziny „przesyłają” im te podarki poza cmentarzami. Pali się pieniądze, kartonowe modele luksusowych domów, samochodów a nawet figurki dziewcząt do towarzystwa.

PORTUGALIA

W tym kraju obrządki Wszystkich Świętych wymieszane sa z tradycjami przypominającymi trochę amerykańskie Halloween. „Pao-por-Deus” czyli chleb dla Boga, wywodzi się z pogańskich tradycji. Na groby przynosiło się jedzenie i wino. Z czasem, mimo protestu duchownych, tradycja wpisała się na stale w obchody Wszystkich Świętych. Dzieci w tym dniu chodzą po domach, śpiewają tradycyjne piosenki i proszą  ciastka, owoce i migdały.

 HISZPANIA

    Obchody podobne do naszych, lecz wiele cmentarzy w tym kraju umieszczone jest w szczególnych miejscach. W parkach, nad jeziorami, nad morzem czy nawet w opuszczonych zamkach. Taki jest cmentarz nad Morzem Kantabryjskim w Luarki. W Benadalid w Andaluzji cmentarz jest w ruinach XVII-wiecznej fortecy. 

Groby wmurowane są w ściany. W Maladze cmentarz umieszczony został w miejscu dawnego ogrodu botanicznego i wiele okazów roślin, przetrwało do naszych czasów.

 JAPONIA

 Tradycja święta Obon, sięga już do 500 lat. Obchodzone jest w cztery dni, w połowie sierpnia. Japończycy składają ofiary, modlą się i oczekują na spotkanie z duchami zmarłych. Japońskie domy są specjalnie przygotowywane na okazje tych spotkań. Rozjaśnione są papierowymi lampionami, które mają wskazywać drogę zabłąkanym duszom. Na ołtarzach buddyjskich, składane są drobne ofiary w postaci pokarmów.

    Pierwszego dnia na progu domostw ustawiane są figurki wykonane z warzyw i patyków, które wyobrażają zwierzęta juczne i mają posłużyć jako środek transport między ich światem i naszym.

Z japońskim świętem ku czci zmarłych silnie związana jest też tradycja ludowego tańca zwanego bon-odori. Wieczorami ludzie ubrani w yukaty (rodzaj letniego kimona) gromadzą się w parkach, ogrodach i na przyświątynnych placach, by poprzez taniec pomóc przodkom powrócić w zaświaty. Każdy może dołączyć do koła tancerzy oplatającego centralny podest, na którym stoją bębniarze. Bon-odori stanowi także pretekst do spotkania w ramach lokalnych wspólnot.

Ostatniego dnia Obon dusze zmarłych powinny zostać wyprowadzone ze świata doczesnego. W wielu regionach Japonii ludzie mają w zwyczaju spławiać w dół rzeki papierowe lampiony, które wskazują duchom drogę ku zaświatom.

NIEMCY

Uroczystości Wszystkich Świętych obchodzone są głównie na południu i zachodzie Niemiec, czyli w tych landach, w których przeważają katolicy.

W Bawarii, Badenii-Wirtembergii, Kraju Sary, Nadrenii Palatynacie i Nadrenii Północnej-Westfalii 1 listopada nie chodzi się do pracy. Tego dnia ludzie odwiedzają groby bliskich, stroją je kwiatami i zapalają znicze. Nie ma jednak mowy o tłumach, jakie znamy z polskich cmentarzy.

1 listopada w 5 landach jest także tak zwanym cichym dniem, w którym nie wolno organizować hucznych zabaw.

Druga część filmu z Afryki

   Powiem krótko. Wróćiliśmy z imprezy o 4 rano i dzisiaj nie jestem w stanie nic robić. A pamiętam czasy, kiedy kończyło się imprezę o 7 rano i w południe szło się na inną. Ale to sto lat temu.

 Załączam tylko drugą część filmu z Afryki. 

    Przypominam, wejście na filmy jest przez kliknięcie na poniższe zdjęcie.

 

 

Wizyta u lekarza

     Wczoraj przeżyliśmy bardzo męczący dzień. Mieliśmy umówione spotkanie z lekarzem, specjalistą związane z problemami córki. Miejsce docelowe bardzo daleko od nas, bo aż w Pennsylwanii i dojazd tam trwa około 4 godzin. Urwałem się z pracy i wyruszyliśmy o 12 w południe. Nie mieliśmy żadnych problemów w drodze i dobiliśmy na miejsce pół godziny przed czasem. Niepotrzebnie. Wszystko się przedłużało i czekaliśmy na wizytę aż 2.5 godziny. Byliśmy prawie zdecydowani „delikatnie„ im podziękować i wracać, ale to by nie miało żadnego sensu, bo i tak starciliśmy dużo czasu. Sama wizyta też trwała prawie godzinę, bo przy okazji ja skorzystałem i zrobili mi kilka testów. 

Niestety wyniki dla Elaine nie są najlepsze. Po za drobniejszymi problemami, potwierdziło się, że jest duża mozliwość pojawienia się u niej cukrzycy. Będzie dalej musiała sprawdzić i potem martwić się będziemy co z tym zrobić. U mnie nie znaleziono żadnych problemów. Może tylko jeden, ale muszę zrobić więcej testów. Okazało się, że mam jakieś ciężkie metale (ołów, rtęć, etc.) w swoim organizmie.

Jest duża mozliwość, że to ze Strefy Zero. 

    Dopiero teraz zacząłem się zastanawiać, dlaczego badania, które mamy co kilka lat, związane z pracami w Strefie Zero, nie zawierają żadnych  testów sprawdzających ten problem. Logicznym by się wydawało, że po wdychaniu tych wszystkich dymów, było takie zagrożenie. Następnym razem, będę musiał się spytać i poprosić o dokładniejsze testy.

    Już po wizycie, byliśmy tak głodni, że jadąc, szukaliśmy miejsca gdzie można by było coś zjeść. I nie przeszkadzało nam (jesteśmy razem na diecie), zatrzymać się w znalezionym Taco Bell, czyli meksykańskie, bardzo dużo kaloryczne jedzenie.

      Dobiliśmy do domu po 24-ej to znaczy, że zostało mi do spania tylko 4.5 godziny. 

    Dzisiaj skończyłem film z Afryki. W tej chwili ładuję pierwszą część do YouTube. Jak zwykle będę musiał trochę poczekać i zobaczymy, czy nie zablokują mi z powodu muzyki. Nie chcę jej zmieniać, bo wydaje mi się że bardzo pasuje do tego filmu i napracowałem się na wycinaniem fragmentów i dopasowaniem jej do nastroju całości. Jeżeli film zablokują, to proszę o powiadomienie i włożę go na Vimeo. Miłego oglądania. Ostrzegam, że sam koniec pierwszej części, zawiera sceny z ataku krokodyla na zebrę i nie wszyscy może chcą to oglądać. Skróciłem to do bardzo krótkiego fragmentu. 

 

 Kiedy to piszę, film jeszcze nie jest w pełni załadowany do YouTube. Trwa to nieraz chwilę, szczególnie że jest on w HD. Może to trochę potrwać. Ale niedługo powinien się pojawiać.

 

 

 

Problemy w pracy

     Skończyły się opowieści o Afryce. Teraz powracam do monotonii codziennego życia. Chociaż określenie to może nie jest trafne, bo te kilka miesięcy, aż do Nowego Roku, to zawsze czas czymś wypełniony.

    W ta sobotę impreza u znajomej. Robi to co roku a głównym elementem jest pieczona świnia. Oczywiście tańce i zabawa. Jest to dość daleko od nas w stanie Connecticut i potrzebujemy 1.5 godziny, żeby tam dojechać. Za tydzień następna impreza u innej pary. Tym razem kilka ulic od nas, więc można sobie pozwolić na trochę większą ilość alkoholu. Później to już październik. 1 listopada coroczna zabawa Halloween w naszym domu. Trzeba będzie wystroić dom i wszystko przygotować. Następnie wiadomo, święta i Nowy Rok. 

      W pracy zaczynam poważnie się martwić, co przyniesie nam przyszłość. Budowa która dostałem jest od samego początku przegraną wojną. Ludzie, którzy pracowali nad jej kosztem i są powodem, że ją wygraliśmy, zdali sobie sprawę jak bardzo źle wykonali swoją robotę i dwóch z nich natychmiast rzuciło pracę a trzeci siedzi teraz w odwykówce dla alkoholików. Tylko to wystarcza na zdanie sobie sprawy, że mam ciężki orzech do zgryzienia. Obliczamy wstępnie, że cena jest za niska o około 20 milionów dolarów. To jeszcze nie wszystko. Musi być wykonana w odpowiednim czasie albo będziemy karani 19,000 dolarów za każdy dzień opóźnienia.

      Sprawa komplikuje się jeszcze bardziej, jeśli chodzi o samo jej wykonanie. W czasie jej przebijania, mieliśmy kilku pod kontraktorów, którzy podali swoje ceny, za wykonanie ich robot. Oczywiście przyjęliśmy je i dodane zostały do naszego głównego kontraktu. Po wygraniu wszyscy zaczęli się wycofywać. Najpierw odpadli hydraulicy. Za cenę jaka podali nie mogliśmy nikogo znaleźć i mój szef zdecydował się, że ja sam muszę tą część wykonać. Potem odpadli malarze i oczywiście następny jest dużo droższy. Jeszcze kilku innych i z tym teraz walczymy.

    Żeby zacząć cokolwiek robić, musimy zaprojektować z detalami metody wykonania każdej czynności ( np. rozbiórki starej drogi). Plany które dostajemy są bardzo ogólne i do naszych obowiązków należy znalezienie metod tych prac. Niestety co chwila znajdujemy problemy, które coraz więcej utrudniają ich wykonanie, szczególnie że walczymy z obniżeniem kosztów i skróceniem czasu. Staje się to po prostu niemożliwe.

      Trudno mi usnąć co wieczór, bo zawsze coś nowego siedzi mi na głowie i próbuję to rozwiązać, a kiedy mózg pracuje, sen jest prawie niemożliwy.

Może wiec dobrze jest, że można iść na imprezę i przy dobrej zabawie trochę o tym zapomnieć.

      Pracuje także nad filmem z wakacji. Dopiero teraz przejrzałem wszystkie nakręcone filmy. Jest bardzo dużo materiału i szkoda mi cokolwiek wycinać, ale i tak nie zmieszczę się w mniej niż pół godziny. Będę musiał to podzielić na dwie części, żeby umieścić w Youtube.  Idzie mi dość dobrze i mam nadzieję, że pod koniec tygodnia będę miał możliwość załączenia go na tej stronie.

      Wolę jednak pisać o czymś weselszym niż moje kłopoty, ale jest to problem którego nie pozbędę się przez najbliższych kilka lat, więc chyba nieraz powróci.

Nairobi - Nowy Jork

      30  Sierpień

Wyobraź sobie niekończące się sawanny z przechodzącymi tysiącami gnu,

rozleniwione rodziny  lwów rozłożone pod akacjami,

 wody wypełnione dziesiątkami hipopotamów .

Wyobraź sobie miejsce, zupełnie nieświadome cywilizacji, gdzie zwierzęta nadal są władcami. Trudno uwierzyć, że takie miejsce nadal istnieje. To się nazywa Tanzania, Kenia, Botswana - Afryka.  Jest ona jest mistyczna; kraj dziki ale ma swoje prawa; to upalne inferno w dzień a relaksujący chłód nocą, to raj dla fotografa. Czułem się w obowiązku podzielić się tym doświadczeniem podróży z innymi. Ta podróż to nie tylko wakacje, to pasja.  

     Będąc w Afryce, budząc się każdego ranka, martwię się że to już koniec. Chce więcej.  Niestety, kiedyś się to musiało skończyć.

      Śpimy dłużej, ale o 7 rano wszyscy wstajemy. Pakujemy resztę rzeczy i udajemy się na ostatnie śniadanie.

    Pożegnania z tymi co nas obsługiwali, byli dla nas bardzo mili i wracamy do namiotu po nasz bagaż. Po drodze zmuszeni jesteśmy na przystanek. Na naszej dróżce spotykamy dwie rodziny mangust, sprzeczających się o miedzę. Te mniejsze, mangusty karłowate, bronią swoich terenów, przez które przechodziły te większe, pręgowane. Kończy się to na obelgach (w ich języku), ale do rękoczynów nie dochodzi. Prychają, sykają na siebie i po chwili te większe schodzą  z drogi i znikają w krzakach.

      Po rozliczeniu się w recepcji obozu, wsiadamy do jeepa i wyjeżdżamy na lądowisko samolotów. Jest blisko obozu. Poranek jest chłodny i trochę zachmurzone. Dobry czas na odjazd.

    Kilka samolotów ląduje ale nasz spóźnił się o pół godziny.

Wylatujemy do Nairobi. Przelot bardzo przyjemny. Można pod nami oglądać  widoki Afryki.

Zwierzęta to małe kropki, ale dalej można je rozróżnić. Po jakimś czasie pojawiają się chmury, które są zaraz pod naszym samolotem. Lądujemy szczęśliwie na małym lotnisku, pełnym różnej wielkości samolotów, należących do organizacji charytatywnych jak UN, Czerwony Krzyż, etc.

 

      Do tego momentu pisałem co nas spotkało, czyli o wrażeniach bardzo przyjemnych. Niestety od tej chwili to horror!

    Już od wczoraj zdałem sobie sprawę (niestety, przeoczyłem to w programie naszej wycieczki), że w Nairobi mamy 11 godzin między lotami. Podano nam opcję, że możemy wynająć jakiś pokój na przeczekanie tego czasu, lub wynająć samochód z przewodnikiem na wycieczkę po Nairobi. Wszystko to oczywiście za dodatkowy koszt. Jeszcze przed tym zabrano nas do olbrzymiej restauracji ( to było już wliczone w całość).  Był to rodzaj BBQ – jedz bez ograniczeń.

Do stołu donosili nam co chwila wszystko co można było upiec. Od zwykłego kurczaka, wołowiny, owcy, indyka do egzotycznych jak struś, krokodyl a nawet: bycze jaja!

    Wieśka zdecydowała się skosztować tego smakołyku bez zastanowienia, ja z Elaine broniliśmy się przez długi czas, aż wreszcie skubnęliśmy po kawałku. Nic specjalnego.

     Posiedzieliśmy dość długo. Nie było gdzie się spieszyć i zdecydowaliśmy się na wycieczkę po stolicy Kenii.

    Domyślaliśmy się, że było to po prostu naciągniecie nas na dodatkowy koszt. Wylatując z naszego obozu, dowiedziałem się, że są tam loty  do Nairobi dwa razy dziennie. Drugi około 17-ej, czyli byłoby  to dla nas idealne, bo samolot do Amsterdamu wylatuje o 22:30. Ale firma turystyczna wysyłając nas wcześniej, zarobiła na obiedzie no i oczywiście na tej wycieczce  samochodem.  (Teraz już dodam, że po powrocie, zrobiłem im poważną awanturę i dostajemy częściowy zwrot kosztów za ten dzień) 

    Wypytuje się przewodnika o miejsca, które warto zobaczyć. Najpierw prosimy, żeby pojechać do centrum. Ten odradza i ostrzega, że są tam olbrzymie korki i może być to nieprzyjemne. Zresztą przekonaliśmy się o tym, przejeżdżając przez kilka skrzyżowań. Każde z nich to koszmar.  W większości okrężnice, brak świateł, nikt nie przestrzega przepisów. Przez jedno przejeżdżaliśmy 20 minut.  Samochody wyrzucają kłęby brudnego dymu. Nie ma czym oddychać. Zaczęła boleć mnie głowa.

       Ta wycieczka od samego początku nie miała sensu. Tu nic nie ma do oglądania. Wybieramy miejsce, które po nazwie wygląda jak przytułek dla opuszczonych dzikich zwierząt.

     Cholera! Znów błąd. Wygląda to jak ZOO, tylko, że tu znajduje się dużo lwów i kilka innych zwierząt. Przeszliśmy to wszystko w ciągu 5 minut. Tym bardziej był to  absurd, że wracamy z 10-cio dniowym safari. Następnie zaczęło kropić i musieliśmy kupić parasolki po 10 dolarów, czyli razem 30 a samo wejście kosztowało nas 75 dolców.

     Wychodzimy coraz więcej podrażnieni tą sytuacją. Przewodnik chce zabrać nas do innego miejsca, gdzie można karmić dzikie zwierzęta. . Ja natychmiast protestuję. Proszę o znalezienie jakiegoś parku, gdzie można po prostu pochodzić dla zabicia czasu.

    Zabiera nas do głównego, gdzie stoi ich pomnik wyzwolenia kraju. 

 I tu muszę płacić za parking, tym razem to tylko 5 dolarów.

     Sytuacja pogarsza się z minuty na minutę. Park (trudno to nazwać parkiem), ma jedną alejkę z piachu, jeden pomnik (ten dla nich ważny) i kilka marniutkich drzew posadzonych przez prezydentów, premiera i ważne osobistości. Do tego zacząłem się źle czuć. Chyba te jaja byka! Muszę do toalety. Okazuje się że jest tu jedna. Biegnę w tym kierunku. Tam siedzi babcia klozetowa i nie chce mnie wpuścić, bo chce opłaty w walucie kenijskiej. Dopiero po wielu prośbach, przyjmuje dolara i pozwala mi wejść. Wewnątrz toalety znajduję dziury w podłodze. Do tego bardzo małe. Namyślam się jak ja w to trafię. Zresztą wszystko pokryte jest tym, czym ludzie nie trafili. Nie mogę i nie będę opisywał całego moje tam doświadczenia, powiem tylko, że wyszedłem więcej chory niż wszedłem.

     To wystarczyło. Zostało nam jeszcze 6 godzin, ale mówimy mu że rezygnujemy z wycieczki i prosimy o podwiezienia na lotnisko. Płacić musimy całą sumę.

     Lotnisko straszne. Nie ma czym oddychać. Po kilku godzinach, wpuszczają nas (powyżej 200 osób) do jednego pomieszczenia, skąd mamy wsiąść na samolot. Brak miejsc do siedzenia. Niektórzy muszą stać. Za  chwile ogłoszenie, że samolot opóźniony jest o dwie godziny. Jesteśmy wykończeni. Jest duszno, gorąco. Spoceni, zmęczeni doczekujemy się momentu, kiedy otwierają drzwi i wsiadamy do samolotu.

     Teraz 8 godzin. Jedzenie okropne. Nic nie zjadłem. Na szczęście byłem tak zmęczony, że część lotu przespałem. W czasie startu, byliśmy już 13 godzin w podroży. Po wylądowaniu – 21 godzin. Teraz mamy 11 godzin czekania, czyli 32 godziny. I ostatni lot do NY – 8 godzin, to suma 40 godzi. Można by było oblecieć całą kulę ziemską.

      Mieliśmy w planie wypad do miasta ale nikt z nas nie miał już na to ochoty. Miałem zamówiony hotel przy lotnisku, niestety tylko do 12 godziny w południe. Wystarcza nam to jednak na prysznic i kilka godzin snu. Po  tym udajemy się do restauracji i na koniec do lobby na kawę i ciastko. Tak wytrzymujemy do 15-ej. Jeszcze trzy godziny i do domu.

    Trzeba będzie szybko zapomnieć o tym koszmarze, bo zepsuje nam  piękne wspomnienia z naszego safari. Nauczy mnie to jednak, dokładnego sprawdzania planu wycieczki.

     

Ostatni dzień

       29 Sierpień

Czas upłynął bardzo szybko i wakacje dobiegają końca. Zaczynamy od tej samej pobudki o 6 rano. Stoliczek wstawiony do namiotu, kawa, herbata i to ciasteczko, które nadaje się dla pigmeja a nie dla nas. To jest złośliwe podawanie czegoś takie. Tym razem przezornie przy wczorajszej kolacji zrobiliśmy sobie po bułce z masłem, bo tak na pusty żołądek to trudno wytrzymać te kilka godzin. Dogadujemy się z przewodnikiem, że jest to nasz ostatni dzień i chcemy wszystko robić spokojnie i relaksowo. Jeżeli coś spotkamy to dobrze ale jak nie, to nie ma co szaleć i szukać. Będziemy cieszyć się oglądaniem terenów Afryki i tego co spotkamy. On jednak próbuje jeszcze raz znaleźć geparda.

     Pierwszy przystanek jest przy bardzo dużej grupie sępów, zjadających jakieś pozostałości po obiedzie lwów. Między nimi stoją Marabuty a także szakale.

Wszyscy walczą o najmniejszy kawałek. W czasie kiedy to oglądamy, pojawia się słońce i ostatni raz przyglądamy się sawannie przy tym wschodzie.
Jest to też dzień w którym ponownie poznajemy inność tutejszej pogody. Przede wszystkim jesteśmy wysoko nad poziomem morza, ale także są to tereny półpustynne, bardzo suche. Temperatura potrafi spaść, lub podnieść się w ciągu jednej godziny o 15 stopni Celsjusza.  Dziewczyny zawinięte w koce, czekają na powrót ciepła.

 

      Po sępach spotykamy rodzinę hien,

dużo słoni, afrykańskie orły

 i oczywiście wszystkie te które są z nami na co dzień – antylopy.

     Jest bardzo wcześnie i zwierzęta są bardzo ożywione. Obserwujemy wiele walk (często zabaw) między antylopami. Walczą na rogi, gonią się po sawannie.

Cały czas coś się dzieje ale geparda nie możemy spotkać. Wracamy na śniadanie, bardzo ważny moment w naszej codzienności.

Później pijemy herbatkę w naszym namiocie. Wiesia przywiozła kubeczki i termos (także herbatę). Codziennie prosimy o gorącą wodę i w każdej chwili mamy coś do picia.

    Zabawne jest to, że kubki (prawdopodobnie dla małych dzieci)  mają wmontowaną rurkę, z której można wypijać zawartość ale oczywiście nie gorącej herbaty i nie używamy ich, ale wystają one z krawędzi kubka. Śmieję się, że nie wiem co złego jest z tą Wiesi herbatą, ale musi być stara lub zatruta, bo po każdym piciu boli mnie jedno oko!

 

    Safari w południe zaczynamy od przystanku nad rzeką. Są tam bawoły i hipopotamy. Zaraz po tym wita nas duża rodzina słoni. Jeden z nich tarza się w błocie.

Jest to bardzo typowe dla słoni. Błoto zastępuje kremy chroniące nas od słońca i nie muszą za to płacić. Następnym razem radzę spróbować.

     Zatrzymujemy się w jednej z tutejszych oaz roślinności.  Jest też średniej wielkości staw w większości pokryty czymś podobnym do rzęsy. Dużo drzew, czyli cień, gdzie zwierzęta mogą się ochłodzić. Oprócz tych zadawalających oczy widoków, przyglądamy się antylopom Gnu i dużej ilości ptactwa.

Najwięcej jednak ciekawią nas gromady małp. Najpierw koczkodany, ich igraszki, zabawy. Między tym beztroskimi zajęciami, zawsze jest chwila na higienę, czyli wybieranie sobie nawzajem kleszczy i innego robactwa siedzącego w sierści i natychmiastowe ich zjadanie. Przyjemne z pożytecznym.

     Druga grypa to pawiany. Te siedzą w płytkiej wodzie chłodząc się ale jednocześnie coś jedzą. Nie jestem pewien czy tą rzęsę, czy coś w niej znajdują. Najciekawszy jest malutki pawian i na niego skierowane są nasze oczy.

 

     Są tam też dwa hipopotamy, które nieruchome, częściowo wynurzone są z wody i pokryte tym co zarasta te wody.

 

     Powrót na lunch. Mamy 3 godziny. Jest za gorąco żeby jeździć. Zresztą wszystkie zwierzęta też chowają się przed tym skwarem. Wykorzystuje ten czas i proszę pobliskiego strażnika, żeby zaprowadził mnie do naszej rzeki, gdzie wypoczywają olbrzymie krokodyle. Są tu dwie rodziny. Podobno złożyły tu jajka (około 50), które przykryte są teraz piaskiem. Przy nich zawsze czuwa matka.

Zbliżam się do nich na odległość może 5 metrow. Pamiętam dobrze wskazówkę jednego z tubylców, że jak krokodyl, aligator Cię goni, to nigdy nie uciekaj prosto. Nie masz szans i staniesz się pokarmem. Trzeba biec zygzakiem, bo krokodyle na lądzie, nie mają możliwości szybkiego skręcania, przez co tracą szybkość.  Tak więc myśląc o tym i na włączonym wstecznym biegu robię im zdjęcia.

Czuję się jednak dużo lepiej jak się od nich oddalam.

     Wracając , już blisko namiotu, spotykam dużą rodzinę mangust. Ten rodzaj zwierzątka ma bardzo dużo odmian, ale spotkane wyglądają na rodzinę mangust karłowatych.

 

      Ostatnie safari. Już przy wyjeździe widzimy, że pogoda nas zawodzi. Bardzo się chmurzy. Za to zdjęcia są efektowne.

 

Jeszcze raz przechodzi rodzina słoni. Kilka maluchów goni się między starszymi.

Jeden z mniejszych, potyka się bez przerwy i przewraca.

Chmurzy się coraz bardziej i temperatury spadają do takich, że zmuszają kobiety do wyciagnięcia koców.

     Na pobliskim kopcu termitów, siedzą sępy. Robię kilka zdjęć, ale zastanawiamy się dlaczego one się tu zebrały.

Szczególnie, że co chwila przylatuje nowy.

 

Wreszcie znajdujemy przyczynę. Za pobliskim drzewem znajduje się to czego szukaliśmy cały poranek. Jest Gepard. Musiał niedawno upolować to co ma przed sobą. 

Widocznie jest już dobrze najedzony, bo po 5 minutach zostawia swą zdobycz i odchodzi. Dowiadujemy się, że Gepard nigdy nie kończy swego jedzenia i zostawia większość dla innych. W przeciwieństwie do lwów, w chwili kiedy odejdzie od tego miejsca, nigdy już tam nie powraca. On spożywa tylko świeże mięso. Lwy, lamparty mają inny system trawienia i posiadają jakieś bakterie, które pozwalają im na spożywanie padliny a gepard tego nie maja i gdyby to jadł mógłby puszczać pawia, tak jak my po całonocnej imprezie.

    No i udało nam się postawić na mojej liście, znaczek przy gepardzie. Z listy tej zostały mi tylko dwa punkty. Nosorożec i ptaki flamingi. Chociaż widzieliśmy ich w Tanzanii, jednak z bardzo dużej odległości i nie mogę powiedzieć, że jest to zaliczone. Innym razem.

     Czas na powrót. Po drodze zaczyna kropić. Jeszcze przed dojazdem, zatrzymujemy się pod samotnym drzewem na kawę i ciastko. Jesteśmy w centrum olbrzymiego stada antylop. Jest chłodno i dalej kropi, więc nie pozostajemy tu długo, nie sprawia nam to przyjemności. Pijemy szybko i wracamy.

 

     Czeka nas jednak jeszcze jedna niespodzianka. Zaraz przy samym obozie spotykamy olbrzymie stado lwów. Każdy siedzi, lub leży osobno, w dość dużym oddaleniu od siebie. My podjeżdżamy do lwa i trzech lwiątek. Ta grupa świetnie się bawi. Lew udaje ataki i wpada na małe, łapie je w paszczę. Przewracają się i goniąc, zbliżają się do naszego samochodu na odległość 5 metrów.

Lew się trochę zmęczył i przysiada. Małe bawią się nadal. W pewnej chwili, ojciec wyciąga łeb i spogląda w bok. Musiał coś zauważyć. Może coś do upolowania.

Ja kręcę film, robię zdjęcia na wprost niego. Ten po chwili odwraca łeb i patrzy prosto na mnie.

Zdaje sobie sprawę, że ja też jestem dla niego kawałkiem mięsa. Daje znak kierowcy, że mam już dość  zdjęć i odjeżdżamy.

    Już w obozie, żegnamy się z naszym kilkudniowym przewodnikiem. Oczywiście mój portfel staje się lżejszy, bo każdemu trzeba zostawić typy. Wracamy do namiotu.

     Teraz trochę odpoczynku, zwijanie rzeczy. Trzeba zacząć się pakować. Wszyscy bierzemy prysznic. Ja niestety ostatni i martwię się że skończy mi się gorąca woda. Każdy namiot ma z tylu mały piecyk. Co jakiś czas przychodzi tam jeden z pracowników i dorzuca drewna do rozpalonego pieca. Nie wiem ile jest tam wody, ale nie potrzebnie się martwiłem. Wystarczyło.

   Elaine po umyciu włosów chciała je wysuszyć. Tu nie ma jednak suszarek i nie pozwalają używać własnych i bezpieczniki by na to nie pozwoliły. Kazali jej iść do łazienki przy barze. Tam jest suszarka. Po 15 minutach wróciła cała roztrzęsiona. Ona, jak już wspominałem, brzydzi się wszystkich robaków. Mówi, że tam były wszędzie. Jak suszyła, to cały czas pokrzykiwała a na koniec szybko wypadła z namiotu prosto na dużą pajęczynę.

    Już wymyci, przebrani, udajemy się na ostatni obiad. Jak zwykle wszystko bardzo smaczne. W połowie posiłku, zdaję sobie sprawę, że nad nami wiszą małe nietoperki ( czeska nazwa podoba nam się bardziej). Co jakiś czas odrywają się i przelatują nad naszymi głowami. Może dlatego nie ma tu światła, żeby ludzie się nie przestraszyli.